hep "bir varmış bir yokmuş bir zamanlar minik bir kız varmış" diye başlayıp devamında da acı çekerken ki ruh halimle kendi sıradan hayatımı sanki pek matahmış, farklıymış gibi anlatmak istediğim şuursuz zamanlarım oluyor.
olmamalı.
2 aydır kendimi toparlayamadım.
bugün öyle bir tokat yedim ki artık ya daha çok aklımı yitirmeyi seçeceğim yada aklımı başıma toplayacagım.
tembellik yapmasam bari...